“Ik was woedend. De stoom kwam uit mijn oren. Zo ga je niet met mensen om. Ik wil graag publiek bezit zijn, maar niet publiekelijk misbruikt worden. ‘Ik ga nu een taxi bellen en ik ga nu naar Hilversum, naar de KRO’, zei ik tegen Marijke.”

In de hoop Harry te kunnen kalmeren besloot Marijke haar man naar Hilversum te rijden. Maar Harry kalmeerde niet. “Het werd Weesp, het werd Naarden, het werd Laren en ik werd steeds kwader en kwader. Uiteindelijk kwamen we aan op de Emmalaan en zei Marijke toen we uitstapten: ‘Wat ben je nou van plan?’”

Harry: “Ik zag die glazen pui, ik zag een losliggende steen en toen was er echt helemaal niemand meer die me kon tegenhouden. Dus ik ging er eens goed voor staan en klabang! De eerste keer stuiterde die steen terug, pas de tweede keer ging die hele deurpartij eraan. Ik moet je eerlijk zeggen: ik heb in mijn hele leven nog nooit zo’n opluchting gevoeld als toen. Het was gebeurd, het was eruit, en de gevolgen interesseerden me geen bal. Ik was meteen weer vrolijk.” 

Bij thuiskomst realiseerde de kleine driftkikker zich dat er natuurlijk een nachtportier aanwezig was geweest en dat die zich rot was geschrokken. Dus hij besloot er een telefoontje aan te wagen. “Leuk dat u belt, mijnheer Slinger, maar ik ben druk bezig met de politie, want iemand heeft een steen door onze glazen pui gegooid.” Waarop Harry zei: “Dat was ik! Mijn excuses.”